W najnowszej wideorozmowie przenosimy się do wyjątkowej przestrzeni Teatru Powszechnego, gdzie rozmawiamy o niezwykłej formie sztuki – poezji migowej. Naszym gościem jest Adam Stoyanov – poeta, performer i propagator kultury Głuchych.

Ostatnie lata przyniosły szereg zmian m.in. w systemie świadczeń. Wiele osób czuje się zagubionych w gąszczu nowych przepisów. Dlatego Integracja umożliwia konsultacje z prawnikami wyspecjalizowanymi w tematyce świadczeń i orzecznictwa. Jednym z nich jest mecenas Grzegorz Jaroszczyk. W rozmowie z Mateuszem Różańskim odpowiada on na pytania dotyczące m.in. świadczenia wspierającego.

Alternatywne i wspomagające metody komunikacji (AAC) to nie kolejna „modna” metoda terapeutyczna. Ich założeniem jest to, że każdy człowiek powinien móc się komunikować. Mówić o swoich potrzebach, uczuciach, przemyśleniach protestować, gdy czegoś nie chce zadawać pytania o to, co go ciekawi i opowiadać o tym, co dla niego ważne. Decydować o sobie. O tym, czym AAC jest naprawdę i jak może wspierać dzieci ze specjalnymi potrzebami, mówi w rozmowie z Mateuszem Różańskim psycholożka i terapeutka wczesnej interwencji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej Maja Leszczyńska-Kłoda.

Wracamy za kulisy spektaklu Performing Justice, którego premiera odbyła się w Teatrze Nowym w Warszawie. Izabela Sopalska-Rybak, prezeska Fundacji Kulawa Warszawa, opowiada o pomyśle na stworzenie sztuki, dotyczącej sprawiedliwości społecznej, z udziałem młodych osób z niepełnosprawnościami. Opowiada także o roli jaką w całym projekcie odegrała amerykańska grupa artystyczno-performatywna CIPJ (Centre for Imagining and Performing Justice.)

Już ponad 30 lat realizujemy misję, zapoczątkowaną przez Piotra Pawłowskiego. Od poniedziałku do piątku, nasi pracownicy w Warszawie, Gdyni i Zielonej Górze działają na rzecz osób z niepełnosprawnościami.

- W najtrudniejszej sytuacji są osoby ważące powyżej 200, 250 czy nawet 300 kilogramów, które ze względu na masę ciała niestety nie mogą się poruszać, a to powoduje to, że nie wychodzą z domu, a czasem nawet ze swojego łóżka – mówi w rozmowie z Mateuszem Różańskim Magda Gajda, autorka książki „My, skrajnie otyli”. Opowiada ona m.in. o tym, jak wygląda dostęp do leczenia dla osób z otyłością skrajnie olbrzymią, jak na ich życie wpływają stereotypy i uprzedzenia, a także jak w ich wypadku wygląda kremacja.

Irena jest przede wszystkim matką. Dzieci, dom pachnący obiadem, pełen rozmów i śmiechu, z kotem na kolanach i miłością to było jej marzenie od zawsze i szybko zaczęła je spełniać. W poszukiwaniu szkoły ponadpodstawowej, która sprostałaby wymaganiom uczennicy na wózku elektrycznym, Irena trafiła do ośrodka w Borowej Wsi. Dobrze wspomina szkolne czasy.

Łukasz Baruch klaszcze w ręce. Na ten sygnał starszaki z przedszkola nr 3 w Sosnowcu zamykają oczy. Teraz widzą, to co on. Ciemność. Gdy pyta, kto chce założyć opaskę na oczy, w górze pojawia się las rąk. 

Jego prace powstają cierpliwie, żmudnie, z wysiłkiem, czasem są okupione łzami i bólem. Wymagają tysięcy zapałek. Każda jest wypalana, czyszczona, klejona na kuchennym stole na poddaszu w Sicienku. Przemysław spędza godziny pochylony w niewygodnej pozycji. Konstrukcje, szkielety, sklepienia przyszłych budowli stoją w pokojach. Opierają się o kanapy i szafki. Zapałka po zapałce. Od pomysłu po skomplikowane, bogate w zdobienia, dokładne w detalach, zadziwiające rozmiarem szopki.

Kanapka z jajkiem, herbata w butelce zamykanej na kapsel i długie godziny wędrówek z rodzicami, którzy do Jeleniej Góry przyjechali w 1946 r. Tak Stanisław zakochał się w Karkonoszach i odkrył swoją życiową ścieżkę. Góry były dla niego pierwszą lekcją wytrwałości. Kolejną była praca zawodowa. Został kierownikiem domu wycieczkowego w Jeleniej Górze, zanim jeszcze ukończył szkołę hotelarską.

Swoim życiem mógłby obdzielić kilka osób. Nic w jego życiu nie jest oczywiste. Nic nie trwa długo. Niespokojny duch, głodny wyzwań, doznań i doświadczeń. Okres beztroskiego dzieciństwa nie trwał u niego długo. Z tamtego czasu zapamiętał zabawy, które dzisiaj zostałyby wpisane na listę zakazanych, odwagę, chęć przeżywania przygód i budowanie więzi z kolegami w sposób, który nie spełnia dzisiejszych norm społecznych.- Wtedy było inaczej. Na pewno nie było politycznej poprawności. Gdy jeden z naszych kolegów próbował popełnić samobójstwo, obróciliśmy to w żart, wnosząc w naszym sportowym klubie o utworzenie sekcji spadochronowej. Wiem, jak to teraz brzmi, ale wtedy nie było w nas zaciekłości czy złośliwości. Mogliśmy na sobie polegać.

- Ambitna, z poczuciem humoru, życzliwa, piękna i nigdy się nie poddaje. Jak już się za coś weźmie, to musi to doprowadzić do końca- mówi Piotrek, chłopak Julii. Podobnie myślą o niej nauczyciele.- To bardzo zaangażowana młoda osoba. Wszędzie jej pełno, a jak gdzieś jej nie ma, to znaczy, że akurat jest chora. Julia to zwykła dziewczyna z niezwykłą energią, którą zaraża innych- mówi pedagog z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Głuchych w Warszawie.