Strach przed bliskością jest częstym elementem życia – nie tylko tego z niepełnosprawnością. Zrozumienie, że podobnie jak inni mamy kompleksy, przynosi rodzaj ukojenia. A akceptacja jest niezbędna, aby budować zdrowe relacje międzyludzkie.

Słowo „empatia” jest często używane w kontekście niepełnosprawności. Empatii oczekujemy od bliskich i przygodnie spotkanych osób. Jednak czy każdy rozumie, czym jest empatia?

„Mam marzenie, by biegać” – mówi 5,5-letnia Oliwia, z pięknymi oczami i włosami, szerokim uśmiechem, pewnością siebie, dojrzałością, ale też niezwykłą ciekawością świata. Towarzyszą jej też pewne ograniczenia: wózek i SMA – rdzeniowy zanik mięśni. Obok Oliwii w każdym momencie życia są obecni oni – wspierający, dopingujący i mocno kochający rodzice i rodzina. Jakie Oliwia ma marzenie i dlaczego nie można jej zabierać zabawek? I skąd pomysł, by założyć TikToka o nazwie SMAkOlisia?

Wyobraźmy sobie świat, w którym my wszyscy bez względu na sprawność czy niepełnosprawność, mamy pełną dostępność, dzięki której bez najmniejszego problemu odnajdujemy się w otaczającej nas rzeczywistości. Co w sytuacji, gdy ta dostępność w pewnym momencie życia może zostać nam całkowicie zabrana? A co, gdy taka sytuacja dzieje się już teraz? Jak wyglądała dostępność w ubiegłych Wyborach Parlamentarnych? Przede wszystkim, jaką w tym wszystkim mają rolę aktywiści i samorzecznicy?  

Do 22 grudnia trwają konsultacje przygotowanego przez Kancelarię Prezydenta projektu ustawy o asystencji osobistej. Na razie jego zapisy spotykają się z wyraźną krytyką ze strony potencjalnych odbiorców tych usług.

W naszym zabieganym i ciągle jeszcze mało tolerancyjnym społeczeństwie niewiele osób zadaje sobie trud głębszego zastanowienia się nad przyczynami „złego zachowania”, dziwnych gestów czy uznawanych za wulgaryzmy słów padających z ust nieznanego nam bliżej człowieka, szybko negatywnie go kategoryzując lub pejoratywnie naznaczając.

W miejscu odosobnienia, gdy cisza jest wielkim luksusem, a posługa więźniom prawdziwym powołaniem – potrzebują oni głębokiej rozmowy. Zmagają się z pewnymi procesami, tj. silnym wypieraniem, i etapami, które prowadzą do najtrudniejszego, czyli przebaczenia przede wszystkim sobie. Jaką rolę odgrywa kapelan więzienny? Jak wygląda życie duchowe osadzonych w areszcie śledczym, ale też po jego opuszczeniu? Czy spowiedź udzielana w samochodzie ma tę samą funkcję oczyszczającą jak ta w więziennej kaplicy?

O wsparciu Siły Wyższej, karze i zawinieniu, uzdrowieniach, odnalezieniu chwały Bożej oraz o nieznanym ludziom komunikowaniu się Boga z człowiekiem… – w rozmowie z dr. Piotrem Zarembą, pastorem Kościoła Chrześcijan Baptystów.

W więzieniu czas płynie w innym wymiarze, rozmowy o życiu i książkach odbywają się nieustannie. Jest to też miejsce, w którym jak mówi Maria Dąbrowska-Majewska, więźniowie kochają, aż wióry lecą, ale też takie, w którym niezwykle często skazanym towarzyszy zapominanie, a w końcu – zapomnienie.

Jak na kobiety z autyzmem i ADHD wpływa cykl miesiączkowy i zmiany hormonalne? Dlaczego częściej doświadczają przemocy seksualnej i jak pomóc jej przeciwdziałać i radzić sobie z jej skutkami? Na te i inne pytania odpowiada dr Lotta Borg Skoglund z Instytutu Karolinska.

Niepełnosprawności nie można ocenić na podstawie pojedynczych czynności. Potrzebne jest wiedza o tym, jak człowiek funkcjonuje w społeczeństwie i jak jest w stanie radzić sobie z własnym życiem. Tak twierdzi prof. Sven Bölte z Instytutu Karolinska.

O tym, że niepełnosprawność jest zupełnie czymś normalnym, a integracja z różnorodnością jest potrzebna społeczeństwu już od najmłodszych lat. Oswojenie się z niepełnosprawnością, a w końcu jej zaakceptowanie, ale też optymizm, miłość i rodzicielstwo, to słowa klucze naszej rozmowy. Jak wygląda codzienność Jaśka Meli? Co go denerwuje, a co cieszy? I wreszcie – dlaczego nie ma złotego środka na życie?