Lista Mocy 1918-2018. Henryk Mianowski

1882–1955
przedsiębiorca, polityk, wizjoner

Życie poświęcił rozwojowi przemysłu. Specjalistyczną wiedzę w zakresie budowy maszyn zdobył na studiach inżynierskich we Lwowie (1905) i w Paryżu. Uzupełnił ją praktyką najpierw w lwowskiej fabryce maszyn, a później w szwajcarskim zakładzie produkcji sztucznej wełny.

O jego życiu prywatnym wiadomo mniej. Jako oficer w austriackiej armii został w 1914 r. ciężko ranny i trafił do rosyjskiej niewoli. Zdemobilizowano go w stopniu porucznika z powodu niepełnosprawności. Nigdy już nie odzyskał pełni zdrowia.

Stale pogłębianej wiedzy nie wykorzystywał wyłącznie w zakładach pracy. Prowadził wykłady, najpierw na Politechnice Lwowskiej, a potem od 1910 r. przez 20 lat w krakowskiej Wyższej Szkole Przemysłowej. Pisał artykuły do prasy, broszury i książki, które po latach były cytowane podczas odczytów i dyskusji w sejmowych komisjach.

Szerokie grono odbiorców poznało jego poglądy na tematy gospodarcze dopiero po 1922 r. Wtedy to bowiem Henryk Mianowski uzyskał mandat poselski.

W sejmowych ławach zasiadał przez dwie kadencje, do 1930 r. Dał się poznać jako aktywny polityk działający w kilku komisjach. W swoich wystąpieniach przekonywał do zmian w systemie emerytalnym. Był też gorącym zwolennikiem prywatnej inicjatywy gospodarczej.

Jako wieloletni i zasłużony prezes krakowskiej Izby Przemysłowo-Handlowej kładł nacisk na innowacyjność przemysłu i rozwój turystyki w Małopolsce. Kierowana przez niego Izba zapoczątkowała prace nad otwarciem w Krakowie pierwszej w kraju średniej szkoły hotelarskiej. Progi nowej placówki uczniowie przekroczyli w 1932 r. Uczyli się tu języków obcych, higieny, logistyki hotelowej i wielu praktycznych przedmiotów. Szkoła odpowiadała przekonaniu Henryka Mianowskiego, że turystyka może być znaczącą gałęzią przemysłu, o ile będzie się proponowało nowe drogi jej rozwoju.

W czasie II wojny światowej został aresztowany przez gestapo. Po wojnie próbował utrzymać działanie reaktywowanej w 1951 r. Izby, która w nowej rzeczywistości gospodarczej nie miała już racji bytu.

Zmarł 11 stycznia 1955 r.