Przejdź do treści głównej
Lewy panel

Wersja do druku

Wybierz Człowieka bez barier 2016!

08.11.2016
Autor: Redakcja, fot. archiwa kandydatów
20 zdjęć twarzy kandydatów do Nagrody Publiczności konkursu Człowiek bez barier 2016

Kapituła wybrała 20 półfinalistów tegorocznej, XIV już edycji konkursu „Człowiek bez barier”. Na podstawie głosów Czytelników naszego portalu wybranemu kandydatowi wręczymy Nagrodę Publiczności. Głosowanie dobiegło końca. Dziękujemy za oddane głosy!

Głosować można było do 21 listopada br. włącznie. Kandydatów prezentujemy w kolejności alfabetycznej (według nazwisk). Aby oddać głos w poniższej ankiecie, trzeba podać swój adres e-mail i kliknąć link w wysłanej na ten adres wiadomości.

UWAGA! Głosowanie dobiegło końca. Zwycięzcą tegorocznego głosowania na Nagrodę Publiczności konkursu „Człowiek bez barier” został p. Bawer Aondo-Akaa. Gratulujemy!

Wszystkim uczestnikom dziękujemy za udział w rywalizacji, a Czytelnikom dziękujemy za oddane głosy!

Uwaga! Głosy oddane po terminie nie będą brane pod uwagę.

 

Bawer Aondo-Akaa

Uśmiechnięty Bawer Aondo-Akaa w kapeluszu i z muszką31 lat, miejsce zamieszkania: Kraków, rodzaj niepełnosprawności: czterokończynowe porażenie mózgowe, porusza się na wózku, wyłącznie z pomocą drugiej osoby. Od urodzenia mieszka w Krakowie, ukończył tam studia magisterskie i doktoranckie z zakresu teologii na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II.

W latach 2011-2014 był członkiem zarządu Katolickiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych i Ich Przyjaciół „Klika”, a w latach 2015-2016 – jego pracownikiem. Od 2014 wolontariusz Fundacji Pro – Prawo do Życia. Działał w Komitecie Organizacyjnym Światowych Dni Młodzieży. Czynny członek ZHR, wolontariusz Szlachetnej Paczki. Wyróżniony tytułem Ambasadora Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami (2016). Główny organizator Kongresu Wartości Życia Osób Niepełnosprawnych (2016). Pracuje w Klubie Jagiellońskim.

Od 2013 żonaty. Często podróżuje po Polsce i Europie. Autor książki i artykułów. W licznych spotkaniach z młodzieżą ukazuje wartość życia osoby z niepełnosprawnością.


Magdalena Biegańska

Magdalena Biegańska siedzi na wózku. Ma bose stopy, na kolanach stoją czerwone szpilki35 lat, miejsce zamieszkania: Gdynia, rodzaj niepełnosprawności: tetraplegia. Pochodzi z Dzierżoniowa, w wyniku wypadku samochodowego od 11 lat porusza się na wózku. Mimo to ukończyła AWF w Gdańsku, a wcześniej Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Opolu o specjalizacji tanecznej – tancerka i instruktorka tańca.

Instruktorka aktywnej rehabilitacji, od lat współorganizuje obozy dla dzieci z niepełnosprawnością. Prowadzi zajęcia sportowe i rehabilitacyjne dla dzieci i młodzieży na wózkach. W 2015 zorganizowała bezprecedensową wyprawę w Karkonosze dla dziewięciu osób poruszających się na wózkach. W 2016 założyła Stowarzyszenie „Cool-awi”. Od 2014 pracuje w Referacie ds. Osób Niepełnosprawnych Urzędu Miasta w Gdyni, obecnie na stanowisku inspektora.

Mama 11-letniego Dawida. Za dotychczasowe działania w 2016 otrzymała medal Prezydenta Miasta „Gdynia bez barier”.


Iwona Cichosz

Uśmiechnięta twarz Iwony Cichosz27 lat, miejsce zamieszkania: Warszawa, rodzaj niepełnosprawności: osoba niedosłysząca od urodzenia, jest trzecim pokoleniem rodziny Głuchej. Nauczyła się mówić, słyszy z pomocą aparatów. Stała się tłumaczem dla swojej rodziny. Ukończyła trzy kierunki studiów.

Brak słuchu obraca w atut. Pierwsza w Polsce dyplomowana Głucha tłumaczka języka migowego. Od roku pracuje w firmie Migam – najpierw jako szefowa zespołu tłumaczy języka migowego, później została specjalistką ds. Komunikacji do Głuchych. Podczas różnych wystąpień opowiada o środowisku Głuchych, obala stereotypy na ich temat, edukuje osoby słyszące na temat komunikacji z nimi.

Działa na rzecz swojego środowiska m.in. w Parlamentarnym Zespole ds. Osób Głuchych, chce, by język migowy został uznany za język obcy. Od 2005 przez 10 lat z Teatrem Pinezka występowała na ulicach całego świata. Lubi pantomimę, którą najlepiej wyraża siebie. Miss Świata Głuchych 2016 w Los Angeles.


Ewa Durska

Uśmiechnięta Ewa Durska trzyma w ręku swój złoty medal Igrzysk Paraolimpijskich w Rio39 lat, miejsce zamieszkania: Nowogard, rodzaj niepełnosprawności: niepełnosprawność intelektualna. Polska lekkoatletka specjalizująca się w pchnięciu kulą, reprezentantka klubu UKS BARNIM Goleniów.

Od wielu lat nie ma sobie równych. Trzykrotna złota medalistka Igrzysk Paraolimpijskich w kuli – w Sydney (2000), Londynie (2012) oraz Rio de Janeiro (2016), gdzie pobiła rekord świata w swojej kategorii (T20 – osoby z lekką niepełnosprawnością intelektualną). Czterokrotna mistrzyni świata w pchnięciu kulą (1998, 2011, 2013 i 2015) oraz w rzucie dyskiem (1998). Trzykrotna mistrzyni Europy.

- Mam zamiar wystawić ten medal na licytację. Chcę zebrać pieniądze na biedne dzieci, może takie z domu dziecka. Ja już swoje zrobiłam, teraz niech ten medal pomoże komuś innemu – powiedziała jeszcze w Brazylii. Po powrocie złoty medal z Rio zlicytowała na rzecz 9-letniej Wiktorii, chorej na białaczkę limfoblastyczną z koniecznością przeszczepu szpiku.


Agnieszka Filipkowska

Agnieszka Filipkowska z mikrofonem przy ustach podczas prowadzenia zajęć36 lat, miejsce zamieszkania: Gliwice, rodzaj niepełnosprawności: rdzeniowy zanik mięśni (SMA typu 1), porusza się na wózku, na co dzień pomaga jej pies asystujący. Ukończyła germanistykę na Uniwersytecie Opolskim, tam też zrobiła studia podyplomowe z translatoryki. W 2015 na Uniwersytecie Śląskim obroniła doktorat z językoznawstwa.

Dyrektor działu szkoleń w Fundacji Lepszy Świat dla Niepełnosprawnych i nauczycielka języka niemieckiego w Gimnazjum nr 11 w ZSOE. Inicjatorka akcji „Sprawne Gliwice”, zwracającej uwagę na bariery architektoniczne, za którą otrzymała nagrodę publiczności w konkursie „Gliwiczanin bez barier 2014”.

Prowadzi warsztaty z dziećmi i dorosłymi. Za autorskie warsztaty „Sprawna szkoła” uhonorowana tytułem Diana 2014 – kobieta roku Gliwic. Laureatka Lodołamacza Specjalnego 2015 oraz Lady D. 2015 w kategorii życie zawodowe. Kocha podróżować. Autorka książek, bloga „Smaki życia 4 kółek” oraz profilu na Facebooku „Koka i ja”.


Dariusz Gajko

Dariusz Gajko z profesjonalnym aparatem fotograficznym w rękach47 lat, miejsce zamieszkania: Skomętno Wielkie, rodzaj niepełnosprawności: paraplegia. Od 1988 r. po wypadku motocyklowym porusza się na wózku.

Fotograf, specjalizuje się w fotografii portretowej, mody, architektury. Pracuje jako grafik komputerowy w szpitalu w Ełku, fotoreporter serwisu KobiecyElk.pl. Na koncie ma realizację sesji modowych „Fashion Project” m.in. w Mediolanie, Zurychu, Kownie, Warszawie i na Mazurach. Akredytowany fotograf wyborów Miss Polski na Wózku 2014 i 2015, Europejskiego Festiwalu Filmowego „Integracja Ty i Ja” 2015 oraz Spartakiady FAR w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Spale.

Autor wielu wystaw. Otrzymał stypendium artystyczne prezydenta Ełku, czego efektem była wystawa „Wrota Ełku”. Prowadzi warsztaty fotograficzne dla młodzieży z Polski i Ukrainy, uczy też dorosłych. Współpracuje z instytucjami miejskimi, stowarzyszeniami, grupami artystycznymi. Charytatywnie robił m.in. cykl zdjęć w projekcie „Metamorfozy”.


Jolanta Golianek

Pogodna twarz Jolanty Golianek41 lat, miejsce zamieszkania: Kwidzyn, rodzaj niepełnosprawności: osoba po oparzeniu. Wykształcenie wyższe: logopeda, pedagog społeczno-rodzinny, ukończyła kurs psychotraumatologii, studiuje psychologię.

W 2009 uległa ciężkiemu oparzeniu ciała – 30 proc. powierzchni: głowa, szyja, klatka piersiowa, ręce, nogi. Podczas leczenia i rehabilitacji zauważyła, że pomoc dla takich pacjentów jest znikoma. Postanowiła nauczyć się pracować z osobami po takiej traumie. Założyła Fundację Poparzeni, podopiecznym szuka lekarzy, rehabilitantów, psychologów.

We wrześniu 2016 zainicjowała akcję społeczną „Kobieta z bliznami” – na 10 zdjęciach, prezentowanych co miesiąc w innym mieście, opowiada ciężką drogę, jaką przebyła. Swoją historię opisuje też w serwisie Markajestkobieta.pl. Prowadzi wykłady motywacyjno-inspirujące, szkolenia, warsztaty „Jak rozmawiać z pacjentem po oparzeniu ciała”, „Samoakceptacja siebie”.


Cezary Kopiczko

Szczęśliwy Cezary Kopiczko za kierownicą TIR-a25 lat, miejsce zamieszkania: Suwałki, rodzaj niepełnosprawności: brak prawego przedramienia i lewej dłoni od urodzenia. Ukończył Technikum Ekonomiczne i studia w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej (eksploatacja i obsługa maszyn), ma tytuł inżyniera.

Od zawsze jego pasją była motoryzacja. W wieku 13 lat zdobył uprawnienia i zaczął jeździć skuterem. Zrobienie prawa jazdy na samochód osobowy było kwestią czasu. Wkrótce wyrobił kolejne uprawnienia: na motocykl, koparko-ładowarkę, wózek jezdniowy oraz ciężarówki z naczepami. Po studiach naprawiał samochody, następnie rozpoczął pracę w firmie transportowej ojca i od czterech lat jest zawodowym kierowcą. Jest w pełni samodzielnym kierowcą TIR-a – także podczas załadunku i rozładunku towaru. Pracuje również w biurze firmy.

Zajął drugie miejsce w krajowych eliminacjach konkursu Optifuel Challenge 2015, w finale w Portugalii był ósmy. W 2016 jest uczestnikiem programu Discovery Channel „Polscy Truckersi”.


Łukasz Krasoń

Szeroko uśmiechnięta twarz Łukasza Krasonia28 lat, miejsce zamieszkania: Warszawa, rodzaj niepełnosprawności: zanik mięśni, od 7 roku życia porusza się na wózku. Mówca motywacyjny, autor, członek Stowarzyszenia Profesjonalnych Mówców, żonaty.

Mówca motywacyjny od października 2012. Ostatnie dwa miesiące 2014 spędził w USA, gdzie realizował autorskie tournée motywacyjne dla Polonii – 11 spotkań w pięciu stanach. Przemawiał też w Anglii i Holandii. Jako jedyny dzielił scenę z Kevinem Hoganem podczas jego wizyty w Polsce. Na jednej scenie przemawiał też z Brianem Tracym, Mariuszem Szubą, Tomaszem Kammelem, Beatą Kapcewicz, Sebastianem Kotowem czy Jackiem Walkiewiczem. Występował na Festiwalu Inspiracji oraz na wydarzeniach dla firm.

Zaprojektował i z grupą przyjaciół zrealizował Konwój Rowerowy „Wstań i Jedź”, podczas którego w ciągu 44 dni przejechali na rowerach 2500 km, odwiedzając 14 miast, w każdym organizując spotkanie motywacyjne. Współautor książki „Wstań i Jedź – niemożliwe jest osiągalne”.


Adam Kujawa

Adam Kujawa ze swoim synkiem siedzącym na kolanach40 lat, miejsce zamieszkania: Białystok, rodzaj niepełnosprawności: tetraplegia w wyniku wypadku (1993). Ukończył Wyższą Szkołę Administracji Publicznej w Białymstoku ze specjalizacją pomoc społeczna. Żonaty, ojciec 5-letniego Filipa.

Pracował w Centrum Niezależnego Życia w Ciechocinku, w dziale szkoleń i rekrutacji, był też przedstawicielem medycznym i dyrektorem handlowym. Od 2007 zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Białymstoku, w tym od 2015 na stanowisku Pełnomocnika Miasta ds. Osób Niepełnosprawnych.

Od 1996 instruktor FAR, współorganizator obozów. Prowadził m.in. szkolenia dla terapeutów, personelu medycznego, studentów wydziałów fizjoterapii na temat usprawniania osób po urazach rdzenia kręgowego oraz zasad prowadzenia dla nich zajęć. Zainicjował kampanię społeczną „Ostatni skok”, wykorzystywaną w szkołach do przestrzegania przed skutkami nierozważnego zachowania nad wodą. Kampania zanotowała ponad 320 tys. odsłon w serwisie YouTube.


Krzysztof Kurowski

Twarz Krzysztofa Kurowskiego33 lata, miejsce zamieszkania: Warszawa, rodzaj niepełnosprawności: mózgowe porażenie dziecięce (MPD). Ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego – ma tytuły zarówno magistra prawa, jak i administracji. W 2012 na podstawie rozprawy „Wolności i prawa człowieka i obywatela z perspektywy osób niepełnosprawnych” uzyskał stopień doktora nauk prawnych.

Założyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Niepełnosprawnych Studentów i Absolwentów Uniwersytetu Łódzkiego. Od lipca 2012 pracuje w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich – obecnie specjalista w Zespole ds. Równego Traktowania oraz sekretarz Komisji Ekspertów ds. Osób z Niepełnosprawnością.

Współpracownik wielu organizacji pozarządowych. Członek honorowy Stowarzyszenia Kolomotywa. Członek Rady Projektu „Społeczny Raport Alternatywny z realizacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych”. Współorganizator konferencji nt. niezależnego życia. Jako wolontariusz służy pomocą prawną.


Magdalena Lesiewicz

Portretowe zdjęcie Magdaleny Lesiewicz37 lat, miejsce zamieszkania: Gdańsk, rodzaj niepełnosprawności: nowotwór złośliwy piersi. W styczniu 2014, niedługo po diagnozie i operacji, zaczęła pisać bloga www.wariatkowo-blog.blog.pl – opisywała w nim, jak nie zwariować podczas choroby i mimo wszystko cieszyć się życiem.

W 2015 wymyśliła i zorganizowała OnkoRejs dla osób po nowotworach, który doszedł do skutku w maju 2015. Był to 30-godzinny rejs do Visby dla 12 kobiet. Zakończył się akcją ratunkową na środku Bałtyku, więc dokończono go parę miesięcy później. W styczniu 2016 założyła Fundację OnkoRejs – Wybieram Życie. W maju 2016 zorganizowała rejs do Kłajpedy dla 25 osób, a w sierpniu 2016 – OnkoRejs Granicami Polski, w którym wzięło udział ok. 150 osób na 18 trasach.

Rejsy organizuje nie tylko po to, by pokazać, że rak nie wyklucza z realizowania marzeń. To także apel, że wcześnie wykryty nowotwór jest wyleczalny. Wszystko to jest działalność charytatywna, Magdalena pracuje też zawodowo.


Andrzej Łukasik

Andrzej Łukasik jedzie na rowerze w stroju kolarskim, za nim inni mężczyźni na rowerach39 lat, miejsce zamieszkania: Janów Lubelski, rodzaj niepełnosprawności: niski wzrost. Ukończył technikum, a w 2006 uzyskał tytuł magistra na kierunku bankowość i finanse. Od 2008 pracuje jako księgowy w Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji.

Od 2004 działa na rzecz lokalnej społeczności, został wówczas sekretarzem Stowarzyszenia Klub Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Janowie Lubelskim. Dwa lata później został wiceprezesem, a od 2008 jest prezesem tej organizacji. Od 2014 pełni też funkcję przewodniczącego Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych. W 2006 mieszkańcy miejscowości Biała Pierwsza i Biała Druga wybrali go na swojego reprezentanta w Radzie Miejskiej w Janowie Lubelskim. Funkcję radnego pełni już trzecią kadencję.

Znany jest też z aktywności sportowej, z sukcesami gra w piłkarzyki i tenisa stołowego. To także zapalony rowerzysta. Uczestniczył m.in. w pielgrzymkach rowerowych do Isola del Gran Sasso (Włochy) oraz Lourdes (Francja).


Wojciech Makowski

Wojciech Makowski w dresie reprezentacji Polski z wiszącym na szyi srebrnym medalem, stoi na tle basenu w Rio24 lata, miejsce zamieszkania: Warszawa, rodzaj niepełnosprawności: osoba niewidoma. Pochodzi z Kielc, gdzie uczęszczał do szkół integracyjnych, studiuje zarządzanie na Uniwersytecie Warszawskim, trenuje pływanie w klubie IKS AWF Warszawa.

W swoim debiucie na Igrzyskach Paraolimpijskich zdobył w Rio srebrny medal na 100 metrów stylem grzbietowym. Wcześniej na tym samym dystansie został mistrzem Europy (2016) i zajął trzecie miejsce na mistrzostwach świata (2015). Jest też brązowym medalistą mistrzostw Europy 2014 na 100 metrów stylem dowolnym. Startuje w kategorii niepełnosprawności S11, czyli zawodników całkowicie niewidomych. W szkołach, na spotkaniach z młodzieżą popularyzuje sport paraolimpijski.

Prócz pływania ma też drugą pasję. Jest raperem. Jako W.A.M. pisze teksty i nagrywa, kręci teledyski. Przed Rio popularność zdobył jego „Igrzysk Czas”, poświęcony właśnie sportowi osób z niepełnosprawnością.


Rafał Mikołajczyk

Uśmiechnięty Rafał Mikołajczyk siedzi na wózku26 lat, miejsce zamieszkania: Wrocław, rodzaj niepełnosprawności: tetraplegia. Pochodzi z Długopola Górnego, małej wsi w Kotlinie Kłodzkiej. Porusza się na wózku, od kiedy w 2004 doznał urazu rdzenia kręgowego w wyniku pobicia. Ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim, pracuje w spółce Votum S.A.

W 2006 wraz z Anną Halik założył pierwszą na Dolnym Śląsku drużynę rugby na wózkach, w kolejnym roku dostał powołanie do reprezentacji Polski w tej dyscyplinie. W kadrze grał do 2012, reprezentował trzy kluby. W maju 2013 rozpoczął treningi kolarstwa ręcznego, by w marcu 2014 znaleźć się w reprezentacji kraju. Rok później wystartował w mistrzostwach świata. W lipcu 2016 zdobył Puchar Świata UCI w kolarstwie ręcznym.

Jako student prawa założył Studenckie Koło Naukowe „Audiatur”, publikował artykuły naukowe, organizował międzynarodowe konferencje. Organizuje zajęcia motywacyjne m.in. dla bezdomnych mężczyzn, dzieci chorych na raka.


Grzegorz Płonka

Grzegorz Płonka siedzi przy klawiaturze fortepianu28 lat, miejsce zamieszkania: Murzasichle, rodzaj niepełnosprawności: wrodzone wady słuchu, wzroku, wymowy i postawy, małogłowie i nadwrażliwość dotykowa.

Przez połowę swojego życia zmagał się nie tylko z niepełnosprawnością, lecz również z błędnymi orzeczeniami o stanie zdrowia i możliwościach intelektualnych. Podejrzewano autyzm. Dopiero po 14 latach w Instytucie Fizjologii i Patologii Słuchu w Kajetanach stwierdzono ciężki niedosłuch zmysłowo-nerwowy, a w innych badaniach – że nie ma autyzmu i niepełnosprawności intelektualnej. Dostał wtedy aparaty słuchowe, a pięć lat później wszczepiono mu implant ślimakowy. Dopiero wtedy zaczął uczyć się mówić.

Okazało się, że mimo niedosłuchu ma talent muzyczny. Samodzielnie nauczył się grać na fortepianie I część sonaty Księżycowej Beethovena. W 2016 ukończył z wyróżnieniem niepubliczną szkołę muzyczną. Jest laureatem I Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego „Ślimakowe Rytmy” (2015). Koncertuje jako pianista, komponuje.


Agata Romik-Kopeć

Agata Romik-Kopeć uśmiechnięta ze swoim synkiem na kolanach37 lat, miejsce zamieszkania: Gliwice, rodzaj niepełnosprawności: czterokończynowe porażenie mózgowe. Ukończyła dwa kierunki studiów na Uniwersytecie Śląskim.

Całe dorosłe życie pomaga innym. W 2001 zorganizowała środki na wyprawę nurkową 12 osób z niepełnosprawnością do Egiptu. Dwa lata później stworzyła Fundację Tacy Sami, dzięki której co rok kilkadziesiąt osób realizuje pasje, poznaje nowe miejsca, znajduje pracę. Prowadzi projekty aktywizujące osoby z niepełnosprawnością. W 2015 doprowadziła do zebrania 60 tys. zł na operację wszczepienia stymulatora mózgu choremu na zespół Tourette'a. Łącznie pozyskała i przekazała potrzebującym osobom z niepełnosprawnością ponad milion złotych.

Jest mężatką, a motorem jej działania jest 8-letni syn Olek. Dzięki niemu zaangażowała się w pomoc innym rodzicom z niepełnosprawnością, starając się łamać stereotyp, że osoba z niepełnosprawnością nie powinna mieć potomstwa, bo nie da rady.


Bartłomiej Rzońca

Bartłomiej Rzońca siedzi na wózku elektrycznym, w tle fragment napisu Zakopane23 lata, miejsce zamieszkania: Świnoujście, rodzaj niepełnosprawności: dystrofia mięśniowa Duchenne’a. Studiuje informatykę na Politechnice Koszalińskiej, mieszka w akademiku z asystentem.

Mimo poważnej choroby genetycznej, zawsze był niezależny. Dzięki latom spędzonym w ośrodku dla osób z niepełnosprawnością, zaczął samodzielnie poruszać się po mieście, zwiedzać okolice Świnoujścia. Komponuje muzykę elektroniczną.

Jego życiowe doświadczenie zaowocowało pomysłem na wielką wyprawę, którą wymyślił wraz z grupą „Świry” (Świnoujska Inicjatywa Rowerowa). W trzy tygodnie sierpnia 2016 przejechał na wózku inwalidzkim od morza do gór – ze Świnoujścia do Zakopanego – pokonując 900 km. Po drodze odwiedził 20 miast – kolejnych etapów podróży. Wyprawę relacjonowały największe media w Polsce, m.in. TVP i TVN. Jego sukces pokazał, że warto spełniać marzenia, a ograniczenia są tylko w naszych umysłach.


Janusz Skowron

Zdjęcie studyjne Janusza Skowrona, który siedzi ze splecionymi dłońmi59 lat, miejsce zamieszkania: Wieliszew, rodzaj niepełnosprawności: osoba niewidoma. Wybitny pianista jazzowy, kompozytor i aranżer.

Współpracował i współpracuje z czołówką polskich muzyków jazzowych, m.in. z Tomaszem Stańką, Krzesimirem Dębskim, Zbigniewem Namysłowskim, a także amerykańskich, m.in. z Erikiem Marienthalem, Billem Evansem, Kennym Wheelerem. W latach 80. był członkiem kultowego zespołu String Connection. W swoim dorobku ma też nagrania muzyki popularnej m.in. z Marylą Rodowicz, Łucją Prus, Ewą Bem oraz zespołami Lady Pank i Perfect.

Koncertuje na scenach krajowych i zagranicznych, uczestniczył w nagraniu kilkudziesięciu płyt. Jest laureatem m.in. nagrody Fundacji Kultury Polskiej im. Krzysztofa Komedy, nagrody Sekcji Publicystów Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, Państwowej Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego za osiągnięcia w sztuce estradowej, otrzymał też Złoty Krzyż Zasługi.


Rafał Wilk

Rafał Wilk w dresie reprezentacji Polski gryzie swój złoty medal zdobyty w Rio42 lata, miejsce zamieszkania: Rzeszów, rodzaj niepełnosprawności: paraplegia. Handbiker, były żużlowiec. Jako junior zdobył dwa złote medale w drużynowych mistrzostwach Polski. W 2005 został wybrany Sportowcem i Trenerem Roku w Krośnie. Po wypadku na torze żużlowym podczas meczu ligowego (2006) porusza się na wózku.

Zaczął uprawiać kolarstwo ręczne. Od lat jest praktycznie niepokonany. Dwukrotny mistrz Igrzysk Paraolimpijskich w Londynie (2012) – w wyścigu ze startu wspólnego oraz jeździe indywidualnej na czas. Cztery lata później w Rio zdobył złoto („czasówka”) i srebro (wyścig ze startu wspólnego). Pięciokrotny mistrz świata, zdobywca Pucharów Świata i Europy.

Ma troje dzieci. Prowadzi Fundację „Sport Jest Jeden”, poprzez którą wspiera sportowców z niepełnosprawnością. Jest twarzą akcji „Pomoc Mierzona Kilometrami”, dzięki której każda aktywna sportowo osoba może zamieniać pokonane przez siebie kilometry na wsparcie finansowe dla dzieci z niepełnosprawnością.


Patronat honorowy

Małżonka Prezydenta RP
Agata Kornhauser-Duda

Konkurs współfinansowany ze środków PFRON

Logo Państowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych    

Partnerzy główni

     logo fundacji PZU       logo fundacji Orange       logo Poczta Polska    logo Orlen

Partnerzy

logo Coloplast       logo Fundacji Milion Marzeń       logo Polpharma      

Patronat medialny

   logo tvp2       Logo Programu Pierwszego Polskiego Radia       Logo portalu Niepelnosprawni.pl

Organizator

Logo Integracji

Ankieta

Kto powinien otrzymać Nagrodę Publiczności w konkursie „Człowiek bez barier 2016”?

Komentarz

  • Głos na Cezarego Kopiczko
    Anna Kosakowska
    20.11.2016, 19:18
    Mimo wszystko -żyję pełnią życia.Powodzenia:-)

Dodaj odpowiedź na komentarz

Uwaga, komentarz pojawi się na liście dopiero po uzyskaniu akceptacji moderatora | regulamin
Prawy panel

Wspierają nas