Robert Zarzecki. Wyróżniony w Konkursie „Człowiek bez barier 2021”

03.12.2021

Autor: Ilona Berezowska, fot. archiwum bohatera

„Prawda jest taka, że to moja niepełnosprawność wyrwała mnie z paszczy małej miejscowości, w której prawdopodobnie jako słabowidzące dziecko „zginąłbym” i być może zostałbym tam, korzystając tylko i wyłącznie z uroków świadczeń socjalnych. Wszystko, co mam w tej chwili - mam dzięki temu, że nie widzę…” – mówi Robert Zarzecki, wyróżniony w Konkursie „Człowiek bez barier 2021”.

Nigdy nie widział w ciemności więcej niż pojedyncze światła. Nawet gwiazdy były dla niego niedostępne. Po pracy wracał na rowerze, odmierzając drogę kolejnymi latarniami, reszta drogi była niewidoczna. Mimo to do 30-stych urodzin żył jak osoba widząca.

- Wtedy jeszcze nie sprawiało mi to większego problemu. W ogóle nie myślałem o swojej chorobie. Chyba nawet nie wpisałem w wyszukiwarkę barwnikowego zwyrodnienia siatkówki. Po prostu żyłem normalnie – wspomina Robert Zarzecki.

Pracował wtedy w szkolnej świetlicy, zajmując się dziećmi z Czeczenii.

- Ta praca dawała mi ogromną satysfakcję. Było po prostu super, chociaż przyznaję, że wszyscy dopiero uczyliśmy się pracy z dziećmi uchodźców i stosowałem metody, które można byłoby uznać za niekonwencjonalne. Szukaliśmy sposobów na ujście energii w zajęciach opartych na sportach kontaktowych.

Pięć lat później choroba uderzyła z pełną mocą. Operacje, powikłania, zaćmy zmusiły go do rezygnacji ze szkoły.

- Nie mogłem dłużej brać odpowiedzialności za bezpieczeństwo dzieci – mówi z żalem Robert.

Dzisiaj także w dzień widzi już bardzo niewiele.

- Mam mocno zawężone pole widzenia. Jeśli widząca osoba zobaczy coś ze 100 metrów, ja dostrzegę to z dwóch metrów i do tego będzie to całkowicie nieostre i jak widziane przez małą dziurkę.

Własny gabinet

Do nieuchronnych zmian zdążył się przygotować. Wspierany przez żonę, przez pewien czas zadania nauczyciela łączył z pracą przy Niewidzialnej Wystawie. To żona znalazła ogłoszenie o tej wystawie, a nawet wysłała cv. Później wystawa stała się jego jedynym miejscem pracy. To żona rzuciła pomysł, by pomyśleć o kursie masażysty, a on niemal od razu zrobił uprawnienia technika masażysty i studia na wydziale fizjoterapii na Mazowieckiej Uczelni Medycznej. Efektem jest własny salon masażu Cuda Niewidy.

- Nazwa to również zasługa mojej żony. Jesteśmy razem 23 lata i to moja druga połowa. Jest moją muzą, inspiracją i natchnieniem.

W salonie Robert Zarzecki zatrudnia osoby z dysfunkcją wzroku. Chce by to miejsce stało się ich punktem startowym do dalszego rozwoju i kariery zawodowej.

- Sporo osób pukało się w głowę, gdy otwierałem gabinet. Chyba mało kto wierzył, że sobie poradzę z własnym biznesem. A ja sobie jednak poradziłem.

Gabinet odniósł sukces. Opinie klientów w mediach społecznościowych są entuzjastyczne.

Tenis dla osób niewidomych

Na salonie się jednak nie skończyło. Robert Zarzecki został prezesem Fundacji „Widzimy inaczej” i zaczął prowadzić w niej m.in. Akademię Tenisa dla Niewidomych i Słabowidzących. Początki dyscypliny w Polsce nie były łatwe. Robert Zarzecki inwestował w nią prywatne fundusze.

- Uczyliśmy się pisania projektów. Pierwszy, drugi, dziesiąty nam się nie udał. W końcu dostaliśmy 5000 zł na organizację treningów dla dzieci słabowidzących. To był pierwszy krok.

Dzisiaj blind tenis uprawia około 120 osób w 10 miastach w Polsce. W tym roku po raz pierwszy Fundacja zorganizowała międzynarodowy turniej blind tenisa i planuje wysłanie zawodników na mistrzostwa świata.

- Nie mielibyśmy nic przeciwko, żeby zawody tej rangi zorganizować w Polsce i myślę, że to jeden z naszych celów – mówi Robert Zarzecki, współorganizujący również wydarzenie „Niewidomi za kierownicą”, w ramach którego osoby z niepełnosprawnością narządu wzroku mogą prowadzić samochód.

Morze i góry

Jemu najbardziej brakuje możliwości jeżdżenia motocyklem, za to aktywnie uprawia żeglarstwo. Spróbował na kursie dla niepełnosprawnych, połknął bakcyla, a w tym roku już po raz dziesiąty ukończył 24-godzinne regaty Ratujmy Dezety. To jego sposób na przygodę i adrenalinę w codziennym życiu. Nadal też wędruje po górach.

- Zwiedziliśmy Islandię, Hiszpanię, Włochy, Litwę, Czechy, Gruzję. Byliśmy w wielu miejscach, ale chyba najczęściej wspominamy wypad pod namiot w Bieszczady. Wpadliśmy na pomysł, że przejdziemy górami z Cisnej do Wetliny. Ulicą jakieś 20 km, nie wzięliśmy pod uwagę, że górami będzie dłużej. Ja, mój brat, który widzi mniej więcej tyle, co ja, jego niewidoma żona i moja żona. Po kilkunastu godzinach, w ciemnościach i już bez zapasów, w ulewnym deszczu, gęsiego z moją żoną na przedzie, bo przecież tylko ona coś widziała, dotarliśmy do jakiegoś schroniska. Wyglądaliśmy naprawdę żałośnie, bo pozwolono nam tam spać na podłodze.

Górskie wycieczki i podróże często przegrywały z możliwościami nauczycielskiej pensji.

- Z funduszami trochę się zmieniło, ale dom jest w permanentnym remoncie, bo my nie jesteśmy w stanie oprzeć się przygodzie i dobrej okazji i czasem nowa podłoga przegrywa z wyprawą dookoła Islandii.

Pasjonat

W wolnych chwilach gra w Teatrze Krzesiwo. Udziela się w mediach, np. w telewizji Super Polsat prowadził instruktaż „Kontakt bez napięć”, w którym wyjaśniał, jak pomagać osobie niewidomej. Jest bohaterem filmu dokumentalnego „Niebo bez gwiazd”.

- Jestem niezależny finansowo. Mam dom, rodzinę i plany na przyszłość. To moje największe osiągnięcie.

Teraz marzy o tym, by rozwijać swój salon masażu i jednocześnie stworzyć w pełni dostosowany klub sportowy w Warszawie, gdzie będą idealne warunki do uprawiania tenisa dla niewidomych.